Ծծմբից, փայտային ածխից և բորակի խարնուրդից ստացվող սև վառոդն օգտագործվել է մի քանի հարյուրամյակների ընթացքում և 20-րդ դարի կեսերից գործնականում դուրս է մղվել կիրառումից: Ներկայումս այն օգտագործվում է միայն հին զենքերի սիրահարների կողմից: Սև վառոդը ունեցել է մի շարք լուրջ թերություններ, որոնց թվին են պատկանում՝ անբավարար էներգիան և մեծ քանակի ծխի արտազատումը: Սրանով պայմանավորված 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին տեղի ունեցավ «մեծ հեղափոխություն» և ստեղծվեց անծուխ վառոդը կամ նիտրովառոդը: Անծուխ վառոդներից առաջինը՝ պիրոքսիլինային վառոդը, ստեղծվեց ֆրանսիացի ճարտարագետ, գյուտարար և քիմիկոս Պոլ Մարի Էժեն Վյելեի կողմից 1884 թվականին: Անծուխ վառոդներն իրենց մեջ ներառում են բալիստիտ, սպիտակ վառոդ, կորդիտ: Անծուխ վառոդը բաղկացած է օրգանական լուծիչ միահիմք նիտրոցելյուլյոզից, որին, սովորաբար, ավելացնում են մինչև 50 տոկոս երկհիմք նիտրոգլիցերին, երբեմն՝ համադրելով եռահիմք նիտրոգուանդինի հետ: Որսորդական և հրաձգային զենքերի համար նախատեսված փամփուշտներում հաճախ օգտագործվում է երկհիմք վառոդ, իսկ հրետանու արկերի և ոչ մեծ տրամաչափի հրթիռային շարժիչներում՝ եռահիմք վառոդ: Անծուխ վառոդի գունային գամման բազմազան է, այն կարող է լինել բաց կանաչ, մուգ-գորշ, դեղին և այլ գույների, ինչպես նաև ունենալ ժապավենի, ցորենի հատիկի, գլանի և այլ տեսք: Մասնագիտական բազում գրականություններում նշվում է, որ անծուխ վառոդներն երեք անգամ գերազանցում են ծխացող վառոդներին և նրանց այրման արագույթունն է 0.2-0.4 սմ/վրկ.: Նշենք նաև, որ պիրօքսիլինային վառոդները արտազատում են 800-900 կկալ/կգ էներգիա և 2230-2500⁰C ջերմաստիճան, իսկ նիտրոգլիցերինային վառոդները՝ 1100-1200 կկալ/կգ էներգիա և 2700-3200⁰C ջերմաստիճան: